Η αλήθεια είναι οτι τόσα χρόνια απέφευγα τα iPodia όπως ο διάολος το λιβάνι. Θέλετε λίγο η τσουχτερή τιμή τους, λίγο ο προσανατολισμός τους στο trendy urban lifestyle με έκαναν να μήν θέλω ούτε να τα δώ. Χώρια που όπου έβλεπες τον όρο mp3 player, υπήρχε δίπλα και μία συσκευή ζωγραφισμένη με διανυσματικά γραφικά να θυμίζει ύποπτα το iPod Classic.
Μέχρι τώρα την έβγαζα με κάτι κινέζικες χαζομάρες που ίσα που έπαιζαν τα τραγουδάκια που ήθελα ενώ διέθεταν και Τέτρις (ουάου) για να περνάνε οι ατελείωτες ώρες στο πλοίο. Αργά στην απόκριση, με άθλιες έγχρωμες οθώνες. Ίσα που την έβγαζαν καθαρή.
Μέχρι που ήρθε στην ζωή μου το Zen Portable Media Player. Ως δώρο του αδερφού μου μέσω Καναδά. Εκεί έμαθα τι εστί σοβαρό mp3 player. Η μουσική ξαφνικά άρχισε να ομαδοποιείται ανάλογα με τους καλλιτέχνες, τα άλμπουμ και τους τραγουδιστές, πράγμα που με ξένισε στην αρχή γιατί ή
θελα τα φακελάκια μου. Επίσης, μπήκε στην ζωή μου το Podcast ακόμα και χωρίς το iPod, μέσω του Zencast.
Έμαθα επίσης πως το video στις φορητές συσκευές δεν πρέπει να έχει ενα κουλό format όπως το .MTV, αλλά ενα καλά ορισμένο στις διαστάσεις της οθώνης mp4 είναι αρκετό για την αναπαραγωγή οπτικοακουστικού υλικού.
Γενικά το Zen, μου πρόσφερε αρκετές στιγμές διασκέδασης, ακόμα και αν δεν του άλλαζα σχεδόν ποτέ το περιεχόμενο, παρα προσέθετα όλο και ποιό καινούριο. Μου κρατούσε συντροφιά στα 12ώρα ταξίδια από και
προς την Μυτιλήνη χωρίς το παραμικρό πρόβλημα (πραγματικά έπαιζε 12 ώρες συνεχόμενα), Με συνόδευε στις πεζοπορείες μου στην Μυτιλήνη και στα τρένα/ηλεκτρικούς και μετρό της Αθήνας. Δεν υπήρχε περίπτωση να μήν βρίσκεται στην τσάντα μου ή κάπου πρόχειρο επάνω μου.
Υπήρξε επίσης αποθηκευτικός χώρος εκατοντάδων αρχείων που ήθελα να μεταφέρω και δεν είχα τρόπο. Σίγα το πράγμα βέβαια, αλλά σίγουρα θα μου λείψει η εν λόγω λειτουργεία.
Τώρα το αδειάζω. Μετακομίζω τα αραχνιασμένα mp3 απο τα σπλάχνα του στον υπολογιστή και απο εκεί στο iTunes για εκ' νέου επεξεργασία, αναζήτηση artwork και άλλα τέτοια περίεργα. Μπορώ να πώ ότι ο αποχωρισμός δεν είναι εύκολος... Είναι δύσκολο να αποχορίζεσαι κάτι που επι 3 χρόνια σου κάνει παρέα, εκεί που είσαι εντελώς μόνος. Είναι δύσκολο να αποχωριστώ έναν συνταξιδιώτη που παρέμενε ακίνητος πάνω στο στέρνο μου προσφέροντάς μου μελωδίες ενώ εγώ ταξίδευα σε άλλους κόσμους κοιμώμενος στην αριθμημένη θέση του πλοίου.
Αυτό που με παρηγορεί είναι ότι θα βρεθεί σε καλά χέρια. Χέρια που ίσως το προσέξουν ποιό πολύ απο εμένα (το μαρτυράνε εξάλλου οι αναρίθμητες γρατσουνιές του). Παρ' όλα αυτά, δεν θα ξεχάσω ποτέ το ZEN που μου κράτησε παρέα όλα αυτά τα χρόνια σε ταξίδια και περιπάτους, ενώ ταυτόχρονα μου δίδαξε ότι ενα καλό mp3 player είναι μία επένδυση και όχι απλά η ικανοποίηση ενός καπρίτσιου.
Έτσι, περνάμε στην εποχή του iPod. Η καινούρια μας τρέλα βγήκε στην επιφάνεια και μας έφερε αντιμέτωπους με τ
ην ενδόμυχη αλήθεια: Λατρεύουμε οτιδήποτε είναι φορητό, τρέχει μια πλειάδα εφαρμογών και έχει έγχρωμη οθόνη αφής. Ο Αδερφός μου πρόσφατα απέκτησε ενα HTC Touch Diamond, ένα υπερσύγχρονο Windows Mobile γκατζετάκι που ως ελβετικός σουγιάς επιτελεί τα καθήκοντα φορητού υπολογιστή, κινητού, mp3 player, GPS navigator. Μόνο καφέ δεν κάνει.
Έτσι ήρθε πάλι η σειρά μου, με την συνδρομή του αδερφού μου φυσικά (thanks Μητσάκο) να αποκτήσω έναν άλλο τύπο συσκευής που έχει τον χαρακτήρα πολυμηχανήματος, αλλά ταυτόχρονα είναι φτηνό. Η επιλογή ήταν το iPod Touch: πρακτικά ενα iPhone χωρίς το Phone με μόλις 8GB εσωτερικής μνήμης, που είναι υπέρ-αρκετή για την μουσική, αλλά και την ατελείωτη δίψα μου για εφαρμογές και άλλες εξυπνάδες.
Θα μου πείτε, ΟΚ, προδωσα τις αρχές μου περι lifestyle και τέτοια, αλλα πείτε μου, πώς μπορεί κάποιος να πεί όχι σε μία τόσο ωραία συσκευή που για τα λεφτά της προσφέρει σχεδόν τα πάντα; Θα σας απαντήσω ΚΑΝΕΝΑΣ! Αν έχετε πρόχειρα 200 ευρώ και τρέφετε την ίδια αγάπη για τα gadgets, ακουμπήστε τα σε ενα iPod Touch. Έτσι δεν θα χρειαστεί να τα σκάσετε στην Vodafone για iPhone, ούτε θα αποχωριστείτε την μπαχατέλα σας. Αντε τώρα να μεταφέρεις επαφές...
Αυτά για την ώρα. Με βαρεθήκατε? that's the idea...
