My grandma lives... in Google Street View!

Thisis the english version of the previous post that I wrote in Greek, It was an exception but I don't want my international friends to miss out on the story. So, here's the english version.

Η γιαγιά μου ζεί... Στο Google Street View!

Δεν είναι πολλές ημέρες που έχω έρθει στο πατρικό σπίτι της μητέρας μου για διακοπές. Λίγο η στρατιωτική θητεία, λίγο η ζέστη, επέβαλλαν μια ολιγοήμερη άδεια. Τι καλύτερο λοιπόν απο την αυλή της γιαγιάς; Ακόμα και αν αυτή μας άφησε πριν τρία χρόνια ακριβώς -πώς περνάει έτσι ο χρόνος θεέ μου- και η μητέρα μου έχει κάνει μια ολική ανακαίνιση του σπιτιού, η μνήμη της δεν λέει να φύγει απο εκεί. 

Ένα ανέμελο πρωινό, μιλώντας με την μαμά μου περί ανέμων και υδάτων στην αυλή, ξύνοντας τα τελευταία απομεινάρια παγωτού απο το πιατάκι, μου προτείνει να κοιτάξουμε "στον γκούγκλ" γιατί ένα γειτονόπουλο - δίμετρος άντρας πια - "είδε την κυρά Τασία στις φωτογραφίες του δρόμου". Ήξερα εξ' αρχής οτι ήταν περισσότερο ανάγκη, παρα περιέργεια. Έβγαλα το τηλέφωνο και άρχισα να ψάχνω τρόπους να μπώ στο Street View, χωρίς να χαλάσω όλα μου τα Megabytes. Εν τέλει, αποφάσισα να το αφήσω για μια πιο ικανή συσκευή και σύνδεση.

Μετά απο ένα αρκετά γεμάτο απόγευμα και με νέα υπενθύμιση της μάνας μου, εγκατέστησα την εφαρμογή Google Earth στο iPad απο το Wi-Fi της ξαδέρφης μου, και έβαλα το όνομα της οδού. Έκανα μιά περιπλάνηση στην ψηφιακή εκδοχή της γειτονιάς και χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά, έπεσα πάνω σε μια γνώριμη φιγούρα.

Ήταν η γιαγιά μου, αναμφίβολα. Η Κυρά Τασία, η χήρα ναυτικού που χάθηκε στο Τρίγωνο των Βερμούδων. Που το θανατικό και οι δυσκολίες που έζησε, χάραξαν βαθιά το πρόσωπό της και το μυαλό της. Έστεκε εκεί. Με το μπαστουνάκι της, το πράσινο καρό ρομπάκι της, κοντά σε εναν κοντινό στο σπίτι της κάδο. Μάλλον θα είχε βγεί να πετάξει σκουπίδια την στιγμή που πέρασε η κάμερα του Street View. Το πρόσωπό της ήταν θολωμένο λόγω της Πολιτικής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων της Google, αλλά δεν υπρήρχε αμφιβολία οτι ήταν εκείνη. Είχε κοντοσταθεί, κοιτώντας απορρημένη το αλλόκοτο μαραφέτι που έστεκε πάνω απο το αμάξι της Google, πιθανών χωρίς να ξέρει οτι εκείνη την στιγμή την απαθανάτιζε, όπως δεν ήθερε οτι ο θάνατος θα την έβρισκε μήνες μετά.

Άνατρίχιασα. Ο αδερφός μου και η ξαδέρφη μου ξέσπασαν σε γέλια αμηχανίας. Εγώ παραήμουν αποσβολωμένος για να δείξω οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα πέραν της έκπληξης. Το μόνο που έκανα εντικτωδώς είναι να σώσω το στιγμιότυπο οθόνης και να προσπαθήσω να δω αν την έχουν βγάλει σε άλλες γωνίες . Βρήκα άλλες 2-3 αλλά ήταν μακρινές.  Όμως, το animation μετάβασης του street view την έδιξε να περπατάει απο την μια πλευρά του δρόμου στην άλλη. Ήθελα να δω παραπάνω. Διστυχώς το Google δεν είχε παραπάνω χώρο γι αυτή οπότε έμεινα με δύο καθαρές φωτογραφίες.

Έτρεξα στην μάνα μου κι ας ήταν αργά. Είχε ξαπλώσει. Ήταν σαν να είχα ανακαλύψει έναν ηλεκτρονικό τάφο Αμφίπολης. Ήταν ξύπνια. Ίσως να ανέμενε κιόλας για τα αποτελέσματα μιας που εκείνη μου είχε θυμίσει να κάνω αυτή την έρευνα. Ανακάθισε στο κρεβάτι. "Κοίτα" της ψυθίρισα και της έδωσα το ipad. Πήρε τα γυαλιά της και κοίταξε. "Ναι, αυτή είναι. Χωρίς αμφοβολία. Την γνωρίζω. Και η ρόμπα και το μπαστούνι...". Της έδειξα και την δεύτερη φωτογραφία που ήταν λίγο πιο καθαρή. "Ά ρε μάνα" είπε. Διέκρινα την φωνή της να σπάζει. "Μεγένθυνε τες λίγο. Δεν την χορταίνω". Χωρίς δεύτερη σκέψη μεγάλωσα την εικόνα με τα δάχτυλα. "Να τις σώσεις να τις έχουμε". Τα δάκρυά της μόλις που τα κρατούσε. "Είναι σωσμένες" την διαβεβαίωσα. "Θα στις στείλω στο mail σου να τις έχεις". Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Της έδωσα ένα φιλί. Ξάπλωσε πάλι κι εγώ πήρα το μηχάνημα και γύρισα στο μπαλκόνι και το Wi-Fi της ξαδέρφης. 

Η συζήτηση έπειτα πέρασε απο το ένα πράγμα στο άλλο. Χαζέψαμε πράγματα άσχετα στο internet, όμως το ρεζουμέ της βραδιάς δεν άλλαξε πολύ. Η γιαγιά μου ζεί... Στο Google Street View. Όρθια, με το μπαστουνάκι και την ρομπίτσα της, πετάει τα σκουπίδια σε έναν κάδο στην γειτονιά. Απαθανατισμένη. Ίσως να είναι η πιο πρόσφατη φωτογραφία της και η τελευταία στην οποία είναι όρθια. Θα είναι εκεί μέχρι το Google να ανανεώσει τις φωτογραφίες και την σβήσει. Βλέπετε, ο χρόνος λειτουργεί κάπως έτσι και με τις μνήμες των ανθρώπων. Μόνο η διάρκεια αλλάζει.