Περιπέτειες, περιπέτειες, περιπέτειες

Τι αξία θα είχε το Erasmus χωρίς περιπέτεια; Απο μόνο του είναι μια μεγάλη περιπέτεια. Πόσο μάλλον οταν δίνει την δυνατότητα να ζήσεις την περιπέτεια μέσα στην περιπέτεια. Νομίζω οτι τα έκανα πολύ περίπλοκα τα πράγματα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

Το Σ/Κ του πάσχα αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο Saint Malo. Τα παιδιά απο την ρουμανία δεν είχαν ξαναπάει - το ίδιο κι εγώ - οπώτε κάναμε το καλό και ξεκινήσαμε να δούμε το περιβόητο Saint Malo αλλά και το Dynard το οποίο είναι σχεδόν απέναντι.
Πρώτα λοιπόν πήγαμε στο Dynard και μετά περάσαμε στο Saint Malo με το καραβάκι. Ακόμα και αν είχε συννεφιά και σχετικό κρύο - χώρια που έπιασε αέρα και βροχή κάποια στιγμή- φάγαμε απο τα περιβόητα παγωτά της πόλης. Τα οποία παρεπιπτόντως είναι τόσο καλα, που θα μπορούσαν να κάνουν χίλια κομμάτια και τις ποιό καλές δίαιτες.

Κλίκ στο άλμπουμ για να μεταφερθείτε



Και σαν να μήν έφταναν όλα αυτά, αποφασίσαμε να πάμε εκδρομή στην κοιλάδα του Λίγηρα. Ενα μαγευτικό μέρος που πέρα απο το απίστευτα όμορφο και πλατύ ποτάμι, είναι γεμάτο με αρχοντικά, κάστρα και παλάτια. Πολλά απο αυτά προστατευμένα απο την Unesco, άλλα απο την Γαλλική κυβέρνηση και άλλα απο ιδιώτες. Οι πόλεις της κοιλάδας είναι επίσης εντυπωσιακές. Μεγάλοι καθεδρικοί ναοί, όμορφα σπίτια και αρχοντικά, παλάτια και άλλα. Ξεκινήσαμε λοιπόν απο την Ορλεάνη.



Εκεί βρήκαμε εναν πραγματικα ΤΕΡΑΣΤΙΟ καθεδρικό ναό. Ενας γίγαντας πολλών τετραγωνικών μέτρων που μέσα του μπορούν να χωρέσουν οι μεγαλύτερες Ελληνικές εκκλησίες μαζί με το προαύλιό τους. Απ' όσο ξέρω, ο συγκεκριμένος ναός είναι αφιερωμένος μεταξύ άλλων και στην Ιωάννα της Λωρένης.Ανιπεβεβαίωτη πληροφορία φυσικά, αλλά με το άγαλμά της στην κεντρική πλατεία και αρκετές εκθέσεις αφιερωμένες στο πρόσωπό της είναι αρκετά βάσιμη.

Σειρά είχε το κάστρο Shambourd. 'Η αλλιώς όπως το αποκαλώ το "χαμογελαστό παλάτι" (θα ανακαλύψετε στις φωτογραφίες το γιατί) Πρόκειται για ένα τεράστιο παλάτι το οποίο περιτριγυρίζεται απο εναν εθνικό δρυμό γεμάτο αρκούδες και ελάφια. Ευτυχώς δεν είδαμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Γύρω απο το παλάτι υπάρχουν κήποι και δρομάκια, ενώ διατείθενται βάρκες για βαρκάδα και ποδήλατα για ποδηλατάδα. Κάποια απο αυτά για περισσότερα απο 2 άτομα.



Το ενδιαφέρον βρίσκεται όχι μόνο στο εσωτερικό του, με τα πατώματα, τις ορτντινάντζες και τα έπιπλα να είναι σε πολύ καλή κατάσταση, αλλά και στην ποιό πρόσφατη ιστορία του παλατιού.
Κατα την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε αποθήκη και καταφύγιο για τα μεγαλύτερα έργα τέχνης του κόσμου. Μάλιστα, μία κυρία η οποία υπήρξε διπλή πάρκτορας, έκανε στα κρυφά μια λίστα με όλα τα έργα που βρισκόντουσαν μέσα στο παλάτι-αποθήκη την οποία την παρέδωσε στην Γαλλική κυβέρνηση μετά τον πόλεμο για να μπορέσουν να τα "επαναπατρίσουν".

Η ημέρα μας τελείωσε στην Tours και Saumont. Μιάς που μας είχε πάρει ήδη το απόγευμα. Τα κάστρα κλείνουν κοντά στις εξί και μισή το απόγευμα. Αρκετά νωρίς αν αναλογιστεί κανείς οτι νυχτώνει κατα τις 8 πια. Τι να πείς...
Τέλος πάντων στην Saumont φάγαμε παγωτό. Είδαμε ενα κτήριο απο τα παράθυρα του οποίου πετάγονταν χρυσοί δράκοι (κάποιος έχει πρόβλημα με τα ζωάκια του μάλλον) βγάλαμε φωτογραφίες ΕΞΩ απο το τοπικό παλάτι, διότι ήταν κλειστό, και καναμε διάφορες τρέλλες στον κήπο. Η Tours απο την άλλη δεν μας έδωσε παρά μερικά πολύ πολύ γραφικά δρομάκια και το σπίτι το οποίο αποτέλεσε τελευταία κατοικία του Leonard DaVinci. Φυσικά και ΔΕΝ μπήκαμε, αλλά ρίξαμε μια φευγαλέα ματιά στο πάρκο, με τα διάφορα κατασκευάσματα που έφτιαξαν με βάση τα σχέδια που βρέθηκαν μέσα στο σπίτι.



Η νύχτα μας επιφύλλαξε μια έκπληξη. Επιπλοκές που μας άφησαν χωρίς στέγη, όμως τα καλά τα παλικάρια ξέρουν άλλα - καλά- μονοπάτια. Ετσι, μείναμε σε ένα πολύ-πολύ φτηνο ξενοδοχείο που ήξερε ένα απο τα παιδιά το οποίο θα μπορούσε να το αποκαλέσει κάπιος "φασφουντάδικο των ξενοδοχείων". Τουλάχιστον ήταν αρκούντως καθαρό και περιποιημένο, ενώ το πρωινό του, αν και απλό, ήταν ό,τι καλύτερο για την γεμάτη ημέρα που είχαμε μπροστά μας.

Επόμενη στάση, το κάστρο Villandry. Ενα απο τα ομορφότερα και ποιο καλοδιατηρημένα κάστρα στην Ευρώπη. Τόσο πλήρες που νομίζεις οτι κάποιος μένει εκεί. Υπάρχουν λουλούδια - φρέσκα αληθινά λουλούδια σε ΟΛΑ Τα βάζα του κάστρου, καλοδιατηρημένα έπιπλα, όμορφα δωμάτια γεμάτα μικρά και μεγάλα πράγματα καθημερινής ζωής των παρελθόντων ενοίκων του. Απο την ταράτσα φαίνεται ο πανέμορφος κήπος με τα συμμετρικά παρτέρια, τα ρυάκια και μια μεγάλη λίμνη με κύκνους, πλαισιωμένα με δάσος απο την μία πλευρά, και τοίχο απο την άλλη.



Το κάστρο έχει την δική του παραγωγή σε σπόρους, φυτά και λουλούδια, ενώ δεν λείπουν και οι τεράστιες κολοκύθες - αυτές που γίνονται lantern Jacks για το Haloween. Η κουζίνα είχε ψωμί, ενώ πωλούνταν σπόροι, εργαλεία για τον κήπο και λουλούδια σε πολύ καλές τιμές. Σίγουρα το ομορφότερο κάστρο που είδαμε στο ταξιδι.

Σειρά είχε το Azay Le Rideau, ένα ακόμα κάστρο πλαισιωμένο με ενα τεράστιο καταπράσινο πάρκο με λίμνη. Το κάστρο είναι καθαρά γοτθικου ρυθμού, με τα ανοιχτά κλιμακοστάσια και τα παράθυρα με τα πολλαπλά πορτόνια. Το μοναδικό όμως μέρος του είναι τα δωμάτια αγγλικού γούστου που περιέχουν έπιπλα, τραπέζια τράπουλας και μπιλιάρδο απο βικτωριανή εποχή. Το κάστρο διστυχώς δεν είχε την αίσθηση του ζωντανού που είχε το Villandry.



Το επόμενο κάστρο είναι το κάστρο της ωραίας κοιμωμένης. Εκεί το παραχέσανε λίγο με την "ζωή" στο κάστρο, όμως τα φορέματα και τα υφάσματα που είδαμε είτε ήταν αυθεντικά (!) είτε συντηρημένα - αυθεντικά δηλαδή αλλά με διορθώσεις- είτε πιστές ρέπλικες. Νομίζω το κάθε κορίτσι θα ήθελε να γίνει η πριγκίπισσα του παραμμυθιού. Το κάστρο Usse είναι αυτό ακριβώς το όνειρο. Ξεκινήσαμε την περιήγηση απο τους ψηλούς πυργίσκους περνόντας απο την ατραξιόν με τις κέρινες κούκλες που αναπαριστούν την ιστορία της Ωραίας Κοιμωμένης, είδαμε την σοφίτα, την οποία πέρα απο έναν διάδρομο, την είχαν αφήσει όπως είναι (!) ακόμα και με τις αράχνες και την σκόνη. Διατήρησαν το μυστήριο μιας παλιάς κλειστής σοφίτας. Πολύ καλό.
Στα κάτω δωμάτια, είδαμε το προφυρό δωμάτιο που προοριζόταν για τις επισκέψεις του Βασιλιά, την μεγάλη τραπεζαρία, έργα τέχνης, κέρατα απο ελάφια - προφανώς λάφυρα απο το κυνήγι των κυρίων. Γύρω απο το κάστρο, υπήρχε ένας σταύλος, στον οποίο εξέθεταν σέλλες και κάρα διαφόρων ειδών, ακόμα και εκδρομικά. Επίσης είδαμε εναν παλιό καθεδρικό ναό και μία τρωγλοδύσια στην οποία ζούσαν οι οινοποιοί-υπηρέτες. Η σκλαβιά αλλάζει μόνο όνομα ανα τους αιώνες...



Τέλος, πρίν φύγουμε είπαμε να επισκευτούμε μερικά άλλα κάστρα τα οποία διστυχώς ήταν κλειστά. Το μόνο που πήραμε απο αυτά είναι φωτογραφίες και μερικές μικρές εκθέσεις.
Κρίμα γιατί δεν είδαμε ούτε το στοιχειωμένο κάστρο του Brisaac ούτε το κάστρο που ειναι χτισμένο πάνω σε γέφυρα.

Ελπίζω τα βήματά μου να με ξαναφέρουν στην κοιλάδα του ποταμού Λήγηρα: Την γή των παραμμυθιών. Διότι τόσο η φύση, όσο και τα κάστρα - που είναι πολλά περισσότερα απ΄όσα μπορεί να φανταστεί κανείς ( και φυσικά πολλά περισσότερα απο αυτά που επισκευτήκαμε) σίγουρα αποτέλεσαν εμπνευση για τα περισσότερα μεσσαιωνικά παραμμύθια και ιστορίες με τις οποίες μεγαλώσαμε.