Βράδια βαρεμάρας και το Ελληνικό κίνημα της πλατείας

Είσαστε κλεισμένοι σπίτι μέρες τώρα και δεν έχετε τίποτα να κάνετε; Τα απογεύματά σας είναι τόσο βαρετά που εύχεστε να μπορούσατε να πάτε κάπου έξω βρέ αδερφέ, να δείτε λίγο κόσμο αλλά σκέφτεστε τα λεφτά; Η απάντηση είναι μία: πάμε πλατεία!



Είναι στιγμές που μας θαυμάζω εμάς τους έλληνες. Για μερικούς απο εμάς, η έξοδος είναι κάτι σαν μια δεύτερη ευκαιρία στην show biz. Ντυνόμαστε σαν celebrities πάμε σε in μαγαζιά (με το ποτό να κάνει όσο μια μερίδα γύρος και μια κόκα-κόλα) με την αμαξάρα μας (τι αμαξάρα δηλαδή, μικρομεσαίο και ακόμα το πληρώνουμε) και χωρίς αυτά η έξοδος δεν έχει νόημα. Όχι, αμα δεν πάς στο μαγαζί που έχει τον ΤΟΠ ντί-τζέι, δεν αξίζει καν να περάσεις τα σύνορα που οριοθετεί το κίτς χαλάκι πόρτας και το αποκαλούμε “σπίτι”.

Για όσους λοιπόν δεν έχουμε το κεφάλι μέσα στον κώλο μας, υπάρχει και μια απλή εναλλακτική: Η πλατεία.
Τώρα που άνοιξε ο καιρός και πλέον δεν σου συρρικνώνεται (ο εγωισμός) απο το κρύο, βρέθηκα σε διάφορες πλατείες της Αθήνας και των προαστίων της, μετά τις 10 το βράδυ.
Η εικόνα παντού η ίδια. Νέοι, απο ενοχλητικά γυμνασιόπαιδα μέχρι 30 χρόνοι που συζητάνε ζωηρά για τα πολιτικά και ιδεολογικά, όλοι στα παγκάκια, τα γρασίδια (αν δεν έχει ανοίξει ακόμα το αυτοπότισμα) ή σε καρέκλες που έχουν ξεχάσει οι διπλανές καφετέριες αφού έχουν κλείσει.
Τα ποτά προέρχονται από τα κοντινά περίπτερα. Φτηνές μπύρες που στα μαγαζιά τις πληρώνουμε χρυσάφι ανά μπουκάλι. Πολλοί περιπτεράδες δέχονται πίσω τα άδεια μπουκάλια, για να δώσουν μια έκπτωση 10 λεπτά. Μικρή μεν, αλλά για δοκιμάστε να δώσετε άδεια μπουκάλια στην καφετέρια χωρίς να σας κοιτάξει περίεργα η μπλαζέ γκόμενα που έχουν για σερβιτόρα…

Επίσης, σε περιπτώσεις κρύου, υπάρχει ιδιαίτερη προτίμηση στον καφέ απο τα κοντινά τυροπιτάδικα ή φούρνους, που είναι πολλαπλώς ποιο φτηνός απο τις καφετέριες. Ακόμα και τα επώνυμα τυροπιτάδικα έχουν πολύ φτηνότερο καφέ και σνακ απο οποιαδήποτε καφετέρια.
Λύσαμε λοιπόν δύο προβλήματα: Και κόσμο βλέπουμε, και τρώμε/πίνουμε φτηνά. Τί γίνεται όμως με την ασφάλεια του εγχειρήματος;
Τώρα τελευταία έχουμε θέματα: Η λαθρομετανάστευση έχει προκαλέσει έναν οδυρμό στα media. “Δεν μπορούμε να περπατήσουμε στους δρόμους” λέει ο ένας δημοσιογραφίσκος, “παίζεται η ασφάλειά μας” λέει ο άλλος μουτσουναδόρος.
Τα πράγματα είναι απλά.
Η γραμμή μεταξύ της πληροφορίας και της τρομολαγνείας είναι πολύ λεπτή και σαφώς έχει περαστεί με τον πλέον Fox-Νews τρόπο απο τα ελληνικά media. Καλλιεργούν το μίσος, την διχόνοια και την βία χρόνια τώρα και το ξέρουμε. Κλεινόμαστε μέσα, στον μικρόκοσμο του καναπέ μας. “Ώχ αδερφέ! τουλάχιστον στο μπουγιουρντί απο μαξιλάρια μέσα στο τσιμεντένιο μου κλουβί είμαι ασφαλής. Ας δείρει η αστυνομία κανέναν μαυριδερό και ΜΕΤΑ βγαίνω”.
Αυτό αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ σκατού-μερέντα απλωμένου σε μαξιλάρια ΙΚΕΑ και ανθρώπου που έχει άποψη.
Σκεφτείτε το λίγο. Στις πλατείες μαζεύεται ένας ικανός αριθμός (έχει καταγραφεί παρασκευόβραδο με 200-300 άτομα σε πλατεία) και είναι ΟΛΟΙ Έλληνες. Στην Πλατεία του Κεραμεικού βρήκα ΕΛΛΗΝΑ μικροπωλητή και συμφοιτητή μου που φτιάχνει φυλαχτά με σύρματα, ενω η ίδια η πλατεία του κεραμεικού έχει ελάχιστους –έως καθόλου- αλλοδαπούς μετα τις 10.
Αυτό σημαίνει δύο πράγματα.
Αφενός, μένοντας μέσα ή στοιβαζόμενοι σε μαγαζιά, αφήνουμε τον ζωτικό χώρο της πλατείας ανεκμετάλλευτο και ελεύθερο σε άλλα στοιχεία που κατά τα άλλα “τα μισούμε”. Αν ΕΣΥ πάς και πάρεις την θέση στο παγκάκι δίπλα στην νοστιμούλα κοπελιά, ΔΕΝ θα πάει κάποιος άλλος. Αν ΕΣΥ πάρεις θέση στην πρασινάδα με τις κουράδες (που, παρεμπιπτόντως, φίλοι φιλόζωοι ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΤΙΣ ΜΑΖΕΥΕΤΕ) ο αλλότριος θα παραγκωνιστεί αλλού. Κοινώς, αν δεν θες να κλειστείς μέσα ΚΛΕΙΣΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ. Ούτε βίες, ούτε ρατσιστικές μπούρδες, ούτε μπατσοκατάσταση. Απλά πράγματα. Διεκδίκησε τον χώρο σου.

Αφετέρου, όταν πάνω σε μια πλατεία υπάρχουν 200-300 άτομα που συζητούν και έχουν μια – έστω απλή- κοινωνικότητα μεταξύ τους, κανένας δεν θα έρθει να κάνει κάποιο κακό γιατί θα του την πέσουν οι υπόλοιποι και θα τον κάνουν μαύρο στο ξύλο. Ακούστηκε ποτέ κλοπή στην Ικαρία που οι άνθρωποι βγαίνουν έξω από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 2 και περπατάνε; ΟΧΙ και η Ικαρία έχει, όπως όλη η Ελλάδα, το μερίδιό της σε λαθρομετανάστες.
Το ίδιο και στην Πλατεία Σαπφούς στην Μυτιλήνη που μαζεύει φοιτητόκοσμο και μαθητόκοσμο. Ακόμα και σε αμφιλεγόμενες πλατείες όπως αυτή των Εξαρχείων, όταν υπάρχει κόσμος επάνω, οι εγκληματικές ενέργειες σπανίζουν.
ΟΚ να μην τα γκρεμίζουμε όλα, η αστυνόμευση πρέπει να υπάρχει σε μια υποτυπώδη μορφή. Ειδάλλως θα βλέπαμε το κανναβούρι και λοιπά απαγορευμένα να τριγυρνάνε καθώς και μικροκλοπές ή μικρομαχαιρώματα. Αλλά αυτό το κακό να σκάνε οι ΔΙΑΣ και να ματζουριάζουν όποιον βρίσκουν ή να έρχονται οι ασφαλίτες και να χουφτώνουν αγόρια και κορίτσια αδιακρίτως ή να φυτιλιάζουν οι αστυνομικοί τα πνεύματα με την έντονη παρουσία τους, λες και όλοι είμαστε εγγενείς εγκληματίες ΔΕΝ χρειάζεται όταν είμαστε όλοι ΕΚΕΙ και μεταξύ μας.
Το αποτέλεσμα είναι το εξής: Δεν χρειάζεται να γίνεις ρατσιστής ή βίαιος ή να ζητάς απο την Δημοκρατία-ολιγαρχία που έβαλες απο βλακεία σου στην εξουσία να κάνει τα πάντα. Αν θες να έχεις τον χώρο σου σαν πολίτης, διεκδίκησέ τον. Η πλατεία είναι εκεί. Πράσινη ή τσιμεντένια, όμορφη ή άσχημη, με σιντριβάνι ή με πάπιες, πάρε την μπυρίτσα σου, την παρέα σου, την μουσική σου αν γουστάρεις και διεκδίκησέ την. Απλά, όμορφα, σαν ΠΟΛΙΤΗΣ και όχι σαν χαληναγωγιμένο ζώο στον στάβλο που απλά ζητάει να του στρώσουν το λιβάδι χωρίς να αφήσει το παχνί.
Αυτά απο εμένα. Unlockment Achieved.