Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Reflections on a chritmas ball

this is ballz

Χριστουγεννιάτικες μπάλες. Τόσο γυαλιστερές πάνω στο δέντρο που ώρες-ώρες θα ήθελα να τις κάνω κομμάτια.

Η ζωή μου πρόσφατα μπήκε σε μία διαφορετική τροχιά. Πλέον έχω αποχωρήσει απο το νησί της Μυτιλήνης και περιμένω να ταξιδέψω στην Γαλλία οπου θα κάνω το Erasmus μου για 6 μήνες.

Το κέφι είναι λίγο down. Βλέπετε, η απόφαση ήταν πολύ βιαστική. Της τελευταίας στιγμής κυριολεκτικα! Όλα κανονίστηκαν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα για τα δεδομένα της ελλήνο-γαλλικής γραφειοκρατίας. Ας είναι καλά η Αριστέα και η Ραλλού, τα κορίτσια απο το γραφείο Erasmus, ο Κ, Γρηγορίου - που θα πρέπει να του στείλω έστω μία e-card για τα χριστούγεννα και απο την πλευρά της Γαλλίας, η κυρία Carine Goven και Rannoy Helene, που κινήθηκαν απίστευτα γρήγορα.

Γενικά, η συνεργασία με όλα αυτά τα πρόωπα υπήρξε άψογη. Τόσο άψογη που έκανε την όλη διαδικασία να κινηθεί με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς, πιάνοντάς με απροετοίμαστο ψυχολογικά για το ξενοίκιασμα και την αναχώριση απο το νησί.

Η απόφαση επίσης επηρεάζει και τον συναισθηματικό τομέα (αφήνω a certain someone πίσω) και στον επαγγελματικό, αφού αφήνω για όσο είμαι στην Rennes το reviewing στο game 2,0 και θα καταπιαστώ περισσότερο με νέα και και κείμενα (δεν θα χάσω την δουλειά, ε, Σάντα Σκλάου;)

Μείνετε συντονισμένοι στο Blog, διότι όλα τα νέα απο την Rennes και οι εμπειρείες μου, θα βρίσκονται εδώ. I'll see you around!

rennes building

Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009

Αντίο ZEN, καλωσήρθες iPod


Όπως καταλάβατε και στο προηγούμενο πόστ, το οποίο προήλθε από το νέο μου iPod Touch με το κατάλληλο app, Το πρώτο αγορασθέν εκ της μηλιάς (apple) προιόν είναι πλέον γεγονός.

Η αλήθεια είναι οτι τόσα χρόνια απέφευγα τα iPodia όπως ο διάολος το λιβάνι. Θέλετε λίγο η τσουχτερή τιμή τους, λίγο ο προσανατολισμός τους στο trendy urban lifestyle με έκαναν να μήν θέλω ούτε να τα δώ. Χώρια που όπου έβλεπες τον όρο mp3 player, υπήρχε δίπλα και μία συσκευή ζωγραφισμένη με διανυσματικά γραφικά να θυμίζει ύποπτα το iPod Classic.

Μέχρι τώρα την έβγαζα με κάτι κινέζικες χαζομάρες που ίσα που έπαιζαν τα τραγουδάκια που ήθελα ενώ διέθεταν και Τέτρις (ουάου) για να περνάνε οι ατελείωτες ώρες στο πλοίο. Αργά στην απόκριση, με άθλιες έγχρωμες οθώνες. Ίσα που την έβγαζαν καθαρή.
Μέχρι που ήρθε στην ζωή μου το Zen Portable Media Player. Ως δώρο του αδερφού μου μέσω Καναδά. Εκεί έμαθα τι εστί σοβαρό mp3 player. Η μουσική ξαφνικά άρχισε να ομαδοποιείται ανάλογα με τους καλλιτέχνες, τα άλμπουμ και τους τραγουδιστές, πράγμα που με ξένισε στην αρχή γιατί ή
θελα τα φακελάκια μου. Επίσης, μπήκε στην ζωή μου το Podcast ακόμα και χωρίς το iPod, μέσω του Zencast.
Έμαθα επίσης πως το video στις φορητές συσκευές δεν πρέπει να έχει ενα κουλό format όπως το .MTV, αλλά ενα καλά ορισμένο στις διαστάσεις της οθώνης mp4 είναι αρκετό για την αναπαραγωγή οπτικοακουστικού υλικού.

Γενικά το Zen, μου πρόσφερε αρκετές στιγμές διασκέδασης, ακόμα και αν δεν του άλλαζα σχεδόν ποτέ το περιεχόμενο, παρα προσέθετα όλο και ποιό καινούριο. Μου κρατούσε συντροφιά στα 12ώρα ταξίδια από και
προς την Μυτιλήνη χωρίς το παραμικρό πρόβλημα (πραγματικά έπαιζε 12 ώρες συνεχόμενα), Με συνόδευε στις πεζοπορείες μου στην Μυτιλήνη και στα τρένα/ηλεκτρικούς και μετρό της Αθήνας. Δεν υπήρχε περίπτωση να μήν βρίσκεται στην τσάντα μου ή κάπου πρόχειρο επάνω μου.

Υπήρξε επίσης αποθηκευτικός χώρος εκατοντάδων αρχείων που ήθελα να μεταφέρω και δεν είχα τρόπο. Σίγα το πράγμα βέβαια, αλλά σίγουρα θα μου λείψει η εν λόγω λειτουργεία.

Τώρα το αδειάζω. Μετακομίζω τα αραχνιασμένα mp3 απο τα σπλάχνα του στον υπολογιστή και απο εκεί στο iTunes για εκ' νέου επεξεργασία, αναζήτηση artwork και άλλα τέτοια περίεργα. Μπορώ να πώ ότι ο αποχωρισμός δεν είναι εύκολος... Είναι δύσκολο να αποχορίζεσαι κάτι που επι 3 χρόνια σου κάνει παρέα, εκεί που είσαι εντελώς μόνος. Είναι δύσκολο να αποχωριστώ έναν συνταξιδιώτη που παρέμενε ακίνητος πάνω στο στέρνο μου προσφέροντάς μου μελωδίες ενώ εγώ ταξίδευα σε άλλους κόσμους κοιμώμενος στην αριθμημένη θέση του πλοίου.

Αυτό που με παρηγορεί είναι ότι θα βρεθεί σε καλά χέρια. Χέρια που ίσως το προσέξουν ποιό πολύ απο εμένα (το μαρτυράνε εξάλλου οι αναρίθμητες γρατσουνιές του). Παρ' όλα αυτά, δεν θα ξεχάσω ποτέ το ZEN που μου κράτησε παρέα όλα αυτά τα χρόνια σε ταξίδια και περιπάτους, ενώ ταυτόχρονα μου δίδαξε ότι ενα καλό mp3 player είναι μία επένδυση και όχι απλά η ικανοποίηση ενός καπρίτσιου.

Έτσι, περνάμε στην εποχή του iPod. Η καινούρια μας τρέλα βγήκε στην επιφάνεια και μας έφερε αντιμέτωπους με τ
ην ενδόμυχη αλήθεια: Λατρεύουμε οτιδήποτε είναι φορητό, τρέχει μια πλειάδα εφαρμογών και έχει έγχρωμη οθόνη αφής. Ο Αδερφός μου πρόσφατα απέκτησε ενα HTC Touch Diamond, ένα υπερσύγχρονο Windows Mobile γκατζετάκι που ως ελβετικός σουγιάς επιτελεί τα καθήκοντα φορητού υπολογιστή, κινητού, mp3 player, GPS navigator. Μόνο καφέ δεν κάνει.
Έτσι ήρθε πάλι η σειρά μου, με την συνδρομή του αδερφού μου φυσικά (thanks Μητσάκο) να αποκτήσω έναν άλλο τύπο συσκευής που έχει τον χαρακτήρα πολυμηχανήματος, αλλά ταυτόχρονα είναι φτηνό. Η επιλογή ήταν το iPod Touch: πρακτικά ενα iPhone χωρίς το Phone με μόλις 8GB εσωτερικής μνήμης, που είναι υπέρ-αρκετή για την μουσική, αλλά και την ατελείωτη δίψα μου για εφαρμογές και άλλες εξυπνάδες.

Θα μου πείτε, ΟΚ, προδωσα τις αρχές μου περι lifestyle και τέτοια, αλλα πείτε μου, πώς μπορεί κάποιος να πεί όχι σε μία τόσο ωραία συσκευή που για τα λεφτά της προσφέρει σχεδόν τα πάντα; Θα σας απαντήσω ΚΑΝΕΝΑΣ! Αν έχετε πρόχειρα 200 ευρώ και τρέφετε την ίδια αγάπη για τα gadgets, ακουμπήστε τα σε ενα iPod Touch. Έτσι δεν θα χρειαστεί να τα σκάσετε στην Vodafone για iPhone, ούτε θα αποχωριστείτε την μπαχατέλα σας. Αντε τώρα να μεταφέρεις επαφές...

Αυτά για την ώρα. Με βαρεθήκατε? that's the idea...

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Εurovision Night Frights: Τί είδαμε, τι μας άρεσε και τί μας έφερε εμετό;;

Τέλος και η φετινή Eurovision. Του χρόνου πάλι.

Σήμερα καταχράστηκα το Twitter. Αυτό είναι σίγουρο. Όμως είναι δύσκολο να γράφεις στο Writer και να ποστάρεις την ώρα που τα γεγονότα τα βλέπει όλη η Ευρώπη ταυτόχρονα.

Ο Σάκαρός μας λοιπόν βρέθηκε στην 7ή θέση, και στην πρώτη ο Νορβηγός με το αφηγηματικό τραγούδι του (και το ξεμαλλιασμένο δοξάρι του που μάλλον του έφερε τύχη).

Οι Μαγγίρες, έκοψαν λίγο την περσινή ειρωνεία κρατώντας τις θεϊκές ατάκες που τις έχουν κάνει διάσημες.

Πολύ HighTech και πανάκριβη η σκηνή στην Μόσχα

Η φετινή διοργάνωση, έκοψε κάτι και έδωσε κάτι άλλο: Έκοψε το δωρεάν Tour στον Νικητή και έδωσε την ποιό εντυπωσιακή σκηνή που έχουμε δει στα χρονικά του θεσμού. Βασικά, είναι εντυπωσιακή στα χρονικά πολλών θεσμών, Eurovision και μη. Δεν παίζει να έχω ματαδεί τόσο μεγάλες οθόνες σε σκηνή που πρωταγωνίστησε για τρείς βραδιές μόνο.

Αυτή η κυρία βγήκε στην σκινή φορώντας πρακτικά τίποτα.

Φέτος, το Kitche έκλεψε την παράσταση. Όσο προχωράνε τα χρόνια, τόσο οι συμμετοχές παρακαλάνε για προσοχή. Στα προηγούμενα χρόνια ήταν κοροϊδευτικά τραγούδια για τον θεσμό, πολιτικά μηνύματα (που στο τσακ δεν έκαναν την εμφάνισή τους και στον φετινό διαγωνισμό) και περίεργα χορευτικά (να κοιτάξω προς τον Ρακιτζή… άστο καλύτερα) Το 2009 γίνεται η μεγάλη αλλαγή και παίρνουμε τον δρόμο που ακολουθεί παγκόσμια η μουσική σκηνή: Φωτιά και γυμνά κορμιά. Ακόμα και ο Σάκης με το κοντό μπλουζάκι του άφησε φευγαλέες ματιές στους κοιλιακούς του. Ρίξτε και μία πρέζα βιολιά και τσέλα και έχετε την φετινή Eurovision στο πιάτο σας.

Επειδή θα πρέπει να κάνω μία μικρή διεργασία, θα αφήσω τα Twitters για αύριο που θα είμαι φρέσκος και ωραίος. Ομως μην φοβάστε! Υπάρχει πάντα το παντοδύναμο Link που υπάρχει για να συνδέει κάτι με κάτι άλλο!

Οπότε, κάντε εδώ για να μεταφερθείτε στο Twitter Profile μου. Γραφτείτε άμα θέλετε και γίνετε followers ούτως ώστε να σας τα πρήζω όσο συχνότερα γίνεται. :D

(μην ξεχνάτε να κάνετε Mouse Over στις εικόνες για τις λεζάντες)

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Eurovision 2009 τί μας άρεσε, τί μας προκάλεσε εμετό;;

Τέλος και η φετινή Eurovision. Του χρόνου πάλι.

Σήμερα καταχράστηκα το Twitter. Αυτό είναι σίγουρο. Όμως είναι δύσκολο να γράφεις στο Writer και να ποστάρεις την ώρα που τα γεγονότα τα βλέπει όλη η Ευρώπη ταυτόχρονα.

Ο Σάκαρός μας λοιπόν βρέθηκε στην 7ή θέση, και στην πρώτη ο Νορβηγός με το αφηγηματικό τραγούδι του (και το ξεμαλλιασμένο δοξάρι του που μάλλον του έφερε τύχη).

Οι Μαγγίρες, έκοψαν λίγο την περσινή ειρωνεία κρατώντας τις θεϊκές ατάκες που τις έχουν κάνει διάσημες.

Πολύ HighTech και πανάκριβη η σκηνή στην Μόσχα

Η φετινή διοργάνωση, έκοψε κάτι και έδωσε κάτι άλλο: Έκοψε το δωρεάν Tour στον Νικητή και έδωσε την ποιό εντυπωσιακή σκηνή που έχουμε δει στα χρονικά του θεσμού. Βασικά, είναι εντυπωσιακή στα χρονικά πολλών θεσμών, Eurovision και μη. Δεν παίζει να έχω ματαδεί τόσο μεγάλες οθόνες σε σκηνή που πρωταγωνίστησε για τρείς βραδιές μόνο.

Αυτή η κυρία βγήκε στην σκινή φορώντας πρακτικά τίποτα.

Φέτος, το Kitche έκλεψε την παράσταση. Όσο προχωράνε τα χρόνια, τόσο οι συμμετοχές παρακαλάνε για προσοχή. Στα προηγούμενα χρόνια ήταν κοροϊδευτικά τραγούδια για τον θεσμό, πολιτικά μηνύματα (που στο τσακ δεν έκαναν την εμφάνισή τους και στον φετινό διαγωνισμό) και περίεργα χορευτικά (να κοιτάξω προς τον Ρακιτζή… άστο καλύτερα) Το 2009 γίνεται η μεγάλη αλλαγή και παίρνουμε τον δρόμο που ακολουθεί παγκόσμια η μουσική σκηνή: Φωτιά και γυμνά κορμιά. Ακόμα και ο Σάκης με το κοντό μπλουζάκι του άφησε φευγαλέες ματιές στους κοιλιακούς του. Ρίξτε και μία πρέζα βιολιά και τσέλα και έχετε την φετινή Eurovision στο πιάτο σας.

Επειδή θα πρέπει να κάνω μία μικρή διεργασία, θα αφήσω τα Twitters για αύριο που θα είμαι φρέσκος και ωραίος. Ομως μην φοβάστε! Υπάρχει πάντα το παντοδύναμο Link που υπάρχει για να συνδέει κάτι με κάτι άλλο!

Οπότε, κάντε εδώ για να μεταφερθείτε στο Twitter Profile μου. Γραφτείτε άμα θέλετε και γίνετε followers ούτως ώστε να σας τα πρήζω όσο συχνότερα γίνεται. :D

(μην ξεχνάτε να κάνετε Mouse Over στις εικόνες για τις λεζάντες)

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

You said, I say #2

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα λες όλα αυτά.Η SEGA είναι μια πολύ καλή εταιρία παιχνιδιών.Δεν νομίζω να τα έχεις παίξει πότε στη ζωή αυτά τα καταπληκτικά παιχνίδια παρά τα έχεις δει μόνο σε εξώφυλλα και διαφημίσεις.Κατά την γνώμη μου ο Sonic είναι ο καλύτερος.Είμαι 12 ετών και μπορώ να καταλάβω τις αηδίες από τα καλά παιχνίδια.Όχι όπως εσύ που είσαι ενήλικας.Φαντάσου πόσο τέλειος είναι ο Sonic για να του κάνουν τόσα βιντεοπαιχνίδια.Λοιπόν αυτά που γράφεις είναι χαζομάρες.

Μικρέ μου ανώνυμε φίλε σεβαστή η γνώμη σου και να υποστηρίζεις ότι η sega είναι καλή εταιρία (που είναι) και ότι ο Sonic είναι ακόμα κορυφή, αλλά το να μου λες ότι είσαι 12 χρονών και γι αυτό καταλαβαίνεις τα παιγνίδια ενώ εγώ που είμαι ενήλικας δεν μπορώ, είναι μια χαζομάρα που μόνο κάποιο άτομο της ηλικίας σου θα μπορούσε να πει και αυτό οχι  ηθελημένα φυσικά, απλά σου λείπουν δύο πράγματα: η ωριμότητα και η εμπειρία.

Μάθε λοιπόν ότι δεν κάνουν βιντεοπαιχνίδια επειδή κάποιος ήρωας είναι “τέλειος”. Δεν είναι ο Sonic το τρελό είδωλο που αντί να του κάνουν άγαλμα φτιάχνουν video games για την πάρτη του. Τα Videogames φτιάχνονται για τον ίδιο σκοπό που φτιάχνονται και τα τραγούδια του Νίνο: για εμπορική επιτυχία. Κατάλαβες; Τα γρήγορα και εύκολα λεφτά. Επειδή ο Sonic έχει καθιερωθεί στο κοινό από τις παλιές καλές του επιτυχίες, χρησιμοποιούν την μορφή και το όνομά του για γρήγορα Cash-Ins.

Αυτό μικρέ μου ανώνυμε φίλε δεν το καταλαβαίνεις γιατί πολύ απλά και φυσικά είσαι 12. Δεν έχεις δει κάποια πράγματα ποιό παλιά όταν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Να σου πω την μαύρη μου αλήθεια; Σε 10 χρόνια από τώρα, θα έρθει η σειρά σου να δεις κάποια  Franchises, που τώρα είναι φρέσκα, να γίνονται αγελάδες που τις αρμέγουν για λεφτά.

Οπότε, δεν σου δίνω άδικο γιατί κι εγώ στην ηλικία σου κάτι τέτοιο θα έγραφα, ενώ εσύ όταν ζήσεις την βιομηχανία των videogames θα καταλάβεις γιατί, όχι μόνο εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι “ενήλικοι” έγραψαν και θα γράφουν παρόμοια κείμενα για πολλά franchises που πήραν την κάτω βόλτα.

By the Way, είμαι ενήλικας, αλλά παίζω σχεδόν ολόκληρη την ζωή μου. Το αν καταλαβαίνεις ποιο παιχνίδι είναι σωστό είναι μέσα στο κεφάλι του καθενός και όχι στην ηλικία του.

Μήπως προσπαθείς να αποδείξεις κάτι In general?

Hard Evidence. Την κασσέτα δεν την έχεις δεί ούτε ζωγραφιστή

ΒΤW, για να συνοψίσω το όλο κείμενο σε μία φράση και να σου απαντίσω στο quote σου ότι δεν έχω δει ζωγραφιστά Sonic:

Eχω όλα τα Sonic από την εποχή το Sega Megadrive και Sega Mastersystem. Τερματισμένα. Τα έχεις ακούσει ποτέ στην ζωή σου αυτά; Το 1991 όταν βγήκε το πρώτο Sonic δεν υπήρχες ούτε σαν ιδέα, ενώ όταν βγήκε το Sonic Adventure ήσουν μόλις 1 χρόνου.

Γι αυτό, άντε τράβα κατέβασε έναν emulator, να παίξεις κάτι παλιό (αν θές να είσαι και νόμιμος υπάρχει και το Virtual Console), έπειτα απέκτησε την ωριμότητα να αφήνεις εποικοδομητικά  comments χωρίς προσβολές και ηλιθιότητες και μετά έλα να συζητήσουμε.

Sonic's my name, and I'm showing you the finger!