Short porst is short. Πριν αρχίσω να γράφω για το πανεπιστήμιο και το σύστημα κοινωνικής προστασίας της Γαλλίας, λέω να αρχίσω να σας γράφω καθημερινά πράγματα που ίσως σας ενδιαφέρουν (λέμε τώρα…)
Σήμερα πήγα να ανανεώσω την κάρτα απεριορίστων διαδρομών με τα μέσα της πόλης. Ανακάλυψα ότι η αγαπημένη μου κρεπερί-εστιατόριο (πότε πρόλαβα και την έκανα αγαπημένη ένας θεός ξέρει) ξανάνοιξε με νέο περιβάλλον αλλά την ίδια ποιότητα.
Καταβρόχθισα λοιπόν το μενού της ημέρας που απαρτίζονταν από Λαζάνια με κιμά,(8/10) πράσινη σαλάτα με ξινή σάλτσα(7/10), γιαούρτι με καραμελωμένη γλυκοπατάτα (απίστευτο επιδόρπιο 9/10) και καφεδάκι.
Μέχρι να φάω, χιόνισε, έριξε χαλάζι και μετά ξαστέρωσε. Ο καιρός εδώ είναι θεόμουρλος. Βλέποντας όμως την λιακάδα δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην βόλτα στα μαγαζιά, αφού όλοι βρήκαν την σαββατιανή ευκαιρία να βγουν να γλείψουν τις βιτρίνες και γιατί όχι – να επωφεληθούν των σαββατιάτικων πάγκων της Sainte Anne για το βιβλίο του μήνα.
Εγώ βέβαια δεν εκμεταλλεύτηκα τους εν λόγω πάγκους, αλλά πήγα σε ένα μεγάααααλο βιβλιοπωλείο και αγόρασα ένα βιβλίο που μου κίνησε την περιέργεια: Orgueil et Préjugés et zombies. Η ελληνική μετάφραση είναι Περηφάνια, προκατάληψη και ζόμπι.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα-ρεμίξ. Ο συγγραφέας απλά πήρε το κείμενο της Jane Austen, σχεδόν ατόφιο και το διάνθισε με την απειλή των νεκροζωντανών που είναι πεινασμένοι για την σάρκα των ηρώων και των –ακόμα ζωντανών- κατοίκων του Meryton.
Απ’ ότι κατάλαβα από τα 4 πρώτα κεφάλαια που διάβασα περιμένοντας το λεωφορείο, ο Seth Grahme-Smith έχει μεταφέρει την κουλτούρα του mashup πίσω στο χαρτί με αρκετά αστεία αποτελέσματα αλλά και απομυθοποίηση (χωρίς εκμηδένιση) των “ορίων” μεταξύ των κυμάτων λογοτεχνίας.
Ο σκοπός της αγοράς του βιβλίου είναι να αρχίσω να εξοικειώνομαι με την γαλλική γλώσσα στην ανάγνωση βιβλίων με ποικιλόμορφο λογοτεχνικό ύφος. Ας πούμε ότι το φιλοσοφικό λεξικό που αγόρασα έχει ένα ύφος που το καταλαβαίνω απόλυτα: είναι επεξηγηματικό.
Όμως το να διαβάζεις στα γαλλικά το βικτοριανό ύφος της Jane Austen να περιγράφει πώς η Lizzie Benett ξυλοφορτώνει ζόμπι ενώ προσπαθεί να μην δείξει την αγάπη της στον νεαρό κύριο Dacy, είναι κάτι που εκτός από ριζοσπαστικό, είναι διασκεδαστικό και άκρως βοηθητικό στην σχεδόν ανύπαρκτή μου σχέση με τα γαλλικά της λογοτεχνίας.
Τώρα παραμένω στο δωμάτιό μου και περιμένω τηλέφωνο από μία φίλη για soiree σε κάποιο δωμάτιο της εστίας. Μέχρι τότε, εγώ θα διαβάζω τα περήφανα και προκατειλημμένα ζόμπι μου…
can I has brains?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου