Univesity of Rennes1 και η φοιτητική ζωή

Βρίσκομαι στο κλουβάκι που λέγεται φοιτητικό κατάλυμα και ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το εκπαιδευτικό και το κοινωνικό σύστημα που υπάρχει εδώ.

Ας μιλήσουμε για τα τσιμέντα πάνω στα οποία κάθομαι αυτήν την στιγμή. Οι φοιτητικές εστίες του Beaulieu 33.

Πρόκειται για ένα παλιό κτήριο (όχι νεοκλασικό φυσικά) και παίζει να έχουν περάσει εκατοντάδες φοιτητές σε κάθε δωμάτιο. Οι κοινές κουζίνες και μπάνια είναι αρκετά βρώμικα και ξεχαρβαλωμένα. Σίγουρα δεν πιάνει την αστρονομική σκατίλα των κοινόχρηστων τουαλετών στον Ελληνικό στρατό, μιας που εδώ οι τουαλέτες καθαρίζονται από το προσωπικό. Όμως, πάντα και παντού μέσα σε τέτοια κτήρια, υπάρχουν τα γουρούνια που δεν έμαθαν ποτέ να σέβονται τον άλλον.

Το δωματιάκι είναι ΟΚ αν και… κλουβάκι. Από το παράθυρο περνάει αρκετό φώς το πρωί, ενώ τα πλαστικά παραθυρόφυλλα κρατάνε κατά βούληση το φώς και τα αδιάκριτα βλέμματα μακριά.

Μέσα στο κτίριο υπάρχει επίσης αυτόματος πωλητής για καφέ, αναψυκτικά και σνακ και μία σάλα TV την οποία δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ (και ούτε θα την χρησιμοποιήσω ποτέ…)

Στα κοντινά κτήρια υπάρχουν πλυντήρια, δανειστική βιβλιοθήκη της οποίας ο χώρος διατίθεται για επιτραπέζια παιγνίδια και ως χώρος κοινωνικοποίησης, το Restaurant Universitaire Etoile, η υποδοχή (Στην οποία μπορείς να κάνεις παράπονα και φωτοτυπίες) και η γραμματεία η οποία πέρα από την τακτοποίηση της χαρτούρας, αναλαμβάνει να μαζεύει και τα ενοίκια.

Προχωράμε στο ζουμί της υπόθεσης. Το πανεπιστήμιο.

Εγώ λαμβάνω τα μαθήματά μου στο Faculte du Droit et Science Politique (στα σύντομα fac du droit) που βρίσκεται κοντά στο κέντρο της πόλης. πρόκειται για ένα τεράστιο κτήριο, κακάσχημο εξωτερικά, το οποίο φιλοξενεί τις δύο σχολές, τα αμφιθέατρα και εκατοντάδες γραφεία και αίθουσες.

Οι κυρίως αμφιθεατρικοί χώροι είναι 7 και σχεδόν όλα είναι τεράστιοι χώροι που μπορούν άνετα να χρησιμοποιηθούν για συνέδρια, προβολές και άλλες εκδηλώσεις πολύ ποιο επίσημες απο την καθημερινή παράδοση μαθημάτων. Το αμφιθέατρο 6 μάλιστα είναι ενα τρίπατο (!) πράγμα που θυμίζει κάτι σε μέγαρο μουσικής σε μικρογραφία.

 

Η μικροφωνική λειτουργεί πάντα. Φανταστείτε τώρα σε αυτά τα αμφιθέατρα αυτά να είναι ΓΕΜΑΤΑ τι πανζουρλισμός γίνεται. Έτσι, ο καθηγητής έρχεται πάντα με ένα μικρόφωνο πακέτο για να ξεκινήσει. Στις δύο πρώτες λέξεις όλοι βγάζουν τον σκασμό και αρχίζει το μάθημα.

Το πανεπιστήμιο όμως, πέρα από εξετάσεις, μαθήματα και ξανά εξετάσεις, είναι ένας καλοκουρδισμένος μηχανισμός υπηρεσιών. Το ίδιο το πανεπιστήμιο προσλαμβάνει γάλλους δίγλωσσους φοιτητές για να βοηθήσουν τους φοιτητές που δεν έχουν την γαλλική ως μητρική γλώσσα. Υπάρχουν εκατοντάδες άλλα προγράμματα τα οποία τρέχουν ταυτόχρονα, από πολιτιστικές εκδηλώσεις και συνέδρια, μέχρι συμπόσια για συζήτηση κοινωνικών θεμάτων όπως η ομοφοβία και ο νεανικός αλκοολισμός.

Όμως το πανεπιστήμιο σαν ένα ίδρυμα δεν θα μπορούσε να σταθεί απο μόνο του σε θέματα παροχών. Ή στέγαση όπως είπαμε παραπάνω είναι αντικείμενο διαφορετικού οργανισμού. Ο ίδιος οργανισμός είναι υπεύθυνος για τα εστιατόρια.

Τα ακαδημαϊκά εστιατόρια είναι διασκορπισμένα στην πόλη. Υπάρχει το etoile, το Fugeres, η Brasserie Hoche και άλλα μικρά διασκορπισμένα σημεία που σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας σερβίρουν φαγητό. Η αξία ενός γεύματος ανέρχεται στα 2.60 για τους φοιτητές, μέσω των ειδικών κουπονιών που πωλούνται μέσα στα εστιατόρια. Στην τιμή περιλαμβάνονται το κυρίως πιάτο, ένα γλυκό και ένα πρώτο πιάτο που μπορεί να αλλαχτεί με μία σαλάτα. Η ποσότητα σίγουρα δεν φτάνει εκείνη της φοιτητικής λέσχης της Μυτιλήνης αλλά το φαγητό είναι καταπληκτικό τόσο σε ποικιλία όσο και σε ποιότητα.

Επίσης, στην κεντρική σάλα, αφού βγεις από το σέλφ σέρβις, μπορείς να προσθέσεις σάλτσες, μαγιονέζα ή κέτσαπ ή αν βρίσκεις το φαγητό κρύο για τα γούστα σου, υπάρχουν φούρνοι μικροκυμάτων διαθέσιμοι για όποιον θέλει ένα γρήγορο ζέσταμα.

Μέχρι τώρα δεν έχω φάει κάτι που να μην μου αρέσει. Από το κλασσική μπιφτεκιά με τηγανιτές πατάτες, μέχρι φιλέτο ψαριού με λαχανικά στον ατμό και ρύζι, όλα ήταν ένα και ένα. Το ίδιο ισχύει και στις σαλάτες που συχνά έχουν τυρί μέσα (πέτυχα και ροκφόρ παρακαλώ) ενώ τα γλυκά ποικίλλουν από κομμάτια τάρτας μέχρι γιαουρτάκια με φρούτα και φρουτοσαλάτα κομπόστα.

Πληρωμένο θα μου πείτε σε σχέση με την Ελλάδα που τρώω απόλυτα τσάμπα. Όμως, βάζω στοίχημα ότι ο Housemaster και ο Γιωρίκας, δεν θα είχαν κανένα παράπονο αν η λέσχη έμοιαζε, μύριζε και είχε παρόμοια γεύση με τα ακαδημαϊκά εστιατόρια εδώ.

Σας άνοιξα την όρεξη έ; Εκτροχιάστηκα λίγο με τα νομ-νομ μιας που ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.

Ας περάσουμε λίγο στους κοινωνικούς οργανισμούς που είναι διαθέσιμοι στην Rennes και αφορούν κυρίως τους νέους. Η UEB ως κυρίως οργανισμός και το κέντρο νεότητας Les 4 Bis κάνουν μια οργανωμένη προσπάθεια προσανατολισμού της νεότητας.

Στο Les 4 Bis βρίσκονται πολλές υπηρεσίες που όταν τις άκουσα με άφησαν με ανοιχτό το στόμα. Υπάρχει η salle multimedia η οποία παρέχει δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο και χρήση ανοιχτών προγραμμάτων όπως firefox και open office, ένα ήρεμο μέρος για ανάγνωση και διεκπεραίωση εργασιών, ασύρματο δίκτυο, ενώ σε μεγάλες ραφιέρες υπήρχαν ντοσιέ που ενημέρωναν τους ενδιαφερόμενους για προγράμματα κατάρτισης και σπουδών. Υπήρχε ένας νεαρός ο οποίος υποδεχόταν τα παιδιά που ερχόντουσαν και μοίραζε τους κωδικούς για το internet. Η ίδια η σάλα είναι αρκετά μοντέρνα, με μοκέτα, έντονα χρώματα και πόπ καταβολές.

Στο ίδιο κτήριο υπάρχει αίθουσα εκδηλώσεων μαζί με σκηνή και φωτισμό στην οποία λαμβάνουν χώρα διάφορες εκδηλώσεις. Από θεατρικά και ομιλίες μέχρι ρόκ συναυλίες. Καμία σχέση με τις βαρετές κατευθυνόμενες και καθ’ όλα ευνουχισμένες νεανικές μαλακίες που έχουμε εδώ στην Ελλάδα από παρόμοιους οργανισμούς. Οι νέοι εκφράζονται χωρίς να υπάρχουν οι αχρείαστοι καθωσπρεπισμοί. Ηλεκτρονική μουσική; Πάγκ ρόκ; Όλα εδώ. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν γινόταν και σόου με drague queens (άντρες που υποδύονται διάσημες κυρίες για σατιρικούς σκοπούς. Το κάνει ο Ζαχαράτος χρόνια τώρα) Νομίζω πάντως ότι έγινε στο diapason αλλά δεν είμαι σίγουρος…

Στο 4bis επίσης υπάρχουν γραφεία υποστήριξης, αγγελίες για δουλειά, πώληση, αγορά ή για συμπόρευση με αυτοκίνητο προς διάφορους προορισμούς. Υπάρχει γραφείο εύρεσης στέγης, εύρεσης εργασίας και σύμβουλος για την απεξάρτηση από την οικογένεια – κάτι που χρειαζόμαστε ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ στην Ελλάδα, χώρος έκθεσης φωτογραφιών και ζωγραφικής.

Τέλος, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ο τελευταίος χώρος. Ο χώρος της υγείας και της ψυχολογικής υποστήριξης. Εκεί υπάρχουν τραπεζάκια και καρέκλες για συζήτηση ενώ ένας συγκεκριμένος ειδικός ψυχολόγος μπορεί να δεχτεί χωρίς ραντεβού και ανώνυμα οποιονδήποτε ζητήσει την βοήθειά του για θέματα υγείας, σεξ, ψυχολογίας, ακόμα και ενδοοικογενειακής βίας.

Το εν λόγω κτίριο φωνάζει ότι η κοινωνική πολιτική είναι εφικτή αν υπάρχει θέληση. Είναι τόσο αφιερωμένο στους νέους που ανοίγει όταν ξυπνάνε (12 το πρωί) και κλείνει λίγο πριν βγουν για ποτό (8 το βράδυ) ενώ οι παροχές του δεν σταματάνε στο εσωτερικό του. Διοργανώνονται εκδρομές, βοηθάνε παιδιά χωρίς χαρτιά να ενσωματωθούν στην χώρα, έχουν θεματικές βραδιές σε μπουάτ τις πόλης. Υπάρχει πάντα κάτι να κάνεις. Κάποιος να απευθυνθείς αν έχεις κάποιο πρόβλημα. Είναι κάτι που πολλές χώρες το χρειάζονται και δυστυχώς ΚΑΙ η Ελλάδα.

Ας τελειώσω λοιπόν. Ελλάδα εναντίον Γαλλίας; Δεν θέλω να φανώ αχάριστος στην γενέτειρα μου αλλά τα έχουμε κάνει λίγο σκάτε au lait. Επίσης εκτίμησα κάποια πράγματα που πολλοί συμφοιτητές μου δεν τα έχουν εκτιμήσει όπως είναι το γεγονός ότι κάποιοι καθηγητές στην Ελλάδα κάνουν συμμετοχικό μάθημα και ότι μας μοιράζονται βιβλία και σημειώσεις από το ίδιο το πανεπιστήμιο. Ενώ το σύστημα εξέτασης εισαγωγής απευθείας στο πανεπιστήμιο επιλογής, είναι μακράν καλύτερος τρόπος από τις απαρχαιωμένες πανελλήνιες. Επίσης, σε μια παρέα αγοριών γύρω στην ηλικία μου, είπα ότι πιθανότατα του χρόνου να είμαι στρατό γιατί είναι υποχρεωτικός στην χώρα μας. Η απάντηση τα λέει όλα: «α κι εμείς κάτι τέτοιο είχαμε κάτι δεκαετίες πρίν. Γιατί σε εσάς δεν καταργήθηκε;»

Ελπίζω να σας κατατόπισα με το πόστ. Φυσικά, θα σας εξηγώ και διάφορες άλλες πτυχές στις επόμενες δημοσιεύσεις διότι σε μία είναι αδύνατον να χωρέσουν τόσες νέες εμπειρίες.

Σύνδεσμοι

οργανισμός στέγασης και σίτισης CROUS

UEB and LES 4 BIS

university Rennes 1

Κυριακή γιορτή και σχόλη;

Μπα… μάλλον μία βαρετή μέρα. Τουλάχιστον εδώ στην Rennes.

Τα πάντα είναι κλειστά, οι φοιτητές μένουν σπίτι και ετοιμάζονται για την δευτέρα και μετά λιώνουν στο PC. Καλά καταλάβατε, πεθαίνω στην βαρεμάρα.

Ευτυχώς αύριο ξεκινάει μια άλλη μέρα και ένας άλλος μήνας! Καλό μήνα!

Περιφάνεια, προκατάληψη και… ζόμπι – Orgueil et Préjugés et Zombies

Νιώθω λίγο σαν ένας Δαλάι Λάμα με αυτήν την λάμπα που βρίσκεται ακριβώς από πίσω μου. Απο την άλλη μπορεί να έκαψα τον εγκέφαλό μου ανεπανόρθωτα.

Short porst is short. Πριν αρχίσω να γράφω για το πανεπιστήμιο και το σύστημα κοινωνικής προστασίας της Γαλλίας, λέω να αρχίσω να σας γράφω καθημερινά πράγματα που ίσως σας ενδιαφέρουν (λέμε τώρα…)

Σήμερα πήγα να ανανεώσω την κάρτα απεριορίστων διαδρομών με τα μέσα της πόλης. Ανακάλυψα ότι η αγαπημένη μου κρεπερί-εστιατόριο (πότε πρόλαβα και την έκανα αγαπημένη ένας θεός ξέρει) ξανάνοιξε με νέο περιβάλλον αλλά την ίδια ποιότητα.

Καταβρόχθισα λοιπόν το μενού της ημέρας που απαρτίζονταν από Λαζάνια με κιμά,(8/10) πράσινη σαλάτα με ξινή σάλτσα(7/10), γιαούρτι με καραμελωμένη γλυκοπατάτα (απίστευτο επιδόρπιο 9/10) και καφεδάκι.

Μέχρι να φάω, χιόνισε, έριξε χαλάζι και μετά ξαστέρωσε. Ο καιρός εδώ είναι θεόμουρλος. Βλέποντας όμως την λιακάδα δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην βόλτα στα μαγαζιά, αφού όλοι βρήκαν την σαββατιανή ευκαιρία να βγουν να γλείψουν τις βιτρίνες και γιατί όχι – να επωφεληθούν των σαββατιάτικων πάγκων της Sainte Anne για το βιβλίο του μήνα.

Εγώ βέβαια δεν εκμεταλλεύτηκα τους εν λόγω πάγκους, αλλά πήγα σε ένα μεγάααααλο βιβλιοπωλείο και αγόρασα ένα βιβλίο που μου κίνησε την περιέργεια: Orgueil et Préjugés et zombies. Η ελληνική μετάφραση είναι Περηφάνια, προκατάληψη και ζόμπι.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα-ρεμίξ. Ο συγγραφέας απλά πήρε το κείμενο της Jane Austen, σχεδόν ατόφιο και το διάνθισε με την απειλή των νεκροζωντανών που είναι πεινασμένοι για την σάρκα των ηρώων και των –ακόμα ζωντανών- κατοίκων του Meryton.

Απ’ ότι κατάλαβα από τα 4 πρώτα κεφάλαια που διάβασα περιμένοντας το λεωφορείο, ο Seth Grahme-Smith έχει μεταφέρει την κουλτούρα του mashup πίσω στο χαρτί με αρκετά αστεία αποτελέσματα αλλά και απομυθοποίηση (χωρίς εκμηδένιση) των “ορίων” μεταξύ των κυμάτων λογοτεχνίας.

Ο σκοπός της αγοράς του βιβλίου είναι να αρχίσω να εξοικειώνομαι με την γαλλική γλώσσα στην ανάγνωση βιβλίων με ποικιλόμορφο λογοτεχνικό ύφος. Ας πούμε ότι το φιλοσοφικό λεξικό που αγόρασα έχει ένα ύφος που το καταλαβαίνω απόλυτα: είναι επεξηγηματικό.

Όμως το να διαβάζεις στα γαλλικά το βικτοριανό ύφος της Jane Austen να περιγράφει πώς η Lizzie Benett ξυλοφορτώνει ζόμπι ενώ προσπαθεί να μην δείξει την αγάπη της στον νεαρό κύριο Dacy, είναι κάτι που εκτός από ριζοσπαστικό, είναι διασκεδαστικό και άκρως βοηθητικό στην σχεδόν ανύπαρκτή μου σχέση με τα γαλλικά της λογοτεχνίας.

Τώρα παραμένω στο δωμάτιό μου και περιμένω τηλέφωνο από μία φίλη για soiree σε κάποιο δωμάτιο της εστίας. Μέχρι τότε, εγώ θα διαβάζω τα περήφανα και προκατειλημμένα ζόμπι μου…

can I has brains?

Μία βόλτα στην Rennes

Στο προηγούμενο πόστ, σας είχα υποσχεθεί μία βόλτα στην Rennes, τόσο με λόγια, όσο και με εικόνες. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!

Η Rennes βρίσκεται στα δυτικά της Γαλλίας, σχεδόν απέναντι από την Αγγλία. Για την ακρίβεια, τα νερά που την βρέχουν είναι τα νερά του στενού της Μάγχης. Για να καταλάβετε πού περίπου είναι, ορίστε ένας χάρτης.

Η Rennes είναι σαν να λέμε η πρωτεύουσα της Βρετάνης (όχι της Βρετανίας, αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα) Μίας περιοχής η οποία ίσως σας είναι γνωστή από έναν αγαπημένο ήρωα.

Νομίζω ότι ο χάρτης είναι κατατοπιστικότατος, αν και ο μαγευτικός φακός δείχνει προς την πλευρά της Αρμορίκης

H πόλη της Rennes είναι μία μικρή πόλη, χωρισμένη σε διαμερίσματα. Αρκετά φλάτ σε σχέση με τις ανάλογες πόλεις στην Ελλάδα Μπορεί κάποιος να περπατήσει αρκετές ώρες και αρκετές εκατοντάδες μέτρα χωρίς να κουραστεί. Τουλάχιστον εγώ δεν κουράζομαι καθόλου να περπατώ στην πόλη.

Ίσως σε αυτό να συμβάλλει και το περιβάλλον. Η αρχιτεκτονική της Rennes έχει έναν πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα και σχεδόν τα περισσότερα κτήρια της – και κυρίως τα σπίτια- την σέβονται άσχετα με το πόσο καινούρια είναι. (κάτι που δεν κάνουμε στην Ελλάδα πολύ) Οι παρακάτω φωτογραφίες δείχνουν μερικά δείγματα της αρχιτεκτονικής της πόλης που είναι κα-τα-πλη-κτη-κη!

 

Φανταστείτε τώρα πόσο ιδιαιτέρες είναι οι γειτονιές, ειδικότερα όταν μπλέκονται μεγαλύτερα αρχιτεκτονικά δείγματα μέσα στην εικόνα.

δείτε μερικές φωτό ακόμα

 

Η πόλη έχει μερικούς ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ καθεδρικούς ναούς. Είναι ίσως ότι μεγαλύτερο έχω δει σε γοτθικό ρυθμό. Το ίδιο και με μεγάλα βικτωριανά κτήρια και τα πλακόστρωτα που δίνουν αυτήν την ιδιαίτερη αύρα, κυρίως όταν έχει συννεφιά και θυμίζει κάτι από ατμοσφαιρικό αστυνομικό φιλμ.

Η πόλη, πέρα από ομορφιά, προσφέρει πολλά άλλα πράγματα. Πρόκειται για ένα ολοζώντανο μέρος με έντονη εμπορική δραστηριότητα, νυχτερινή και κυρίως φοιτητική ζωή.

Από καταστήματα εδώ υπάρχουν… πάααρα πολλά. Απο Virgin Megastore και Gallerie Lafayet, μέχρι Saturn και Fnac, C&A, Carrefour (3-4 απο δαύτα) Zara και άλλα μεγάλα καταστήματα. Επίσης έχει αμέτρητους μικρούς καταναλωτικούς θησαυρούς που προσφέρουν από πάμφθηνα βιβλία, μέχρι μεταχειρισμένα και σπάνια ξύλινα παιγνίδια και αντίκες. Είναι πραγματικά μοναδικό όταν μπορείς να βρεις μαγαζιά για όλα τα βαλάντια και στυλ (ακόμα και τζαμαϊκανή μόδα) σε ένα τόσο μικρό μέρος.

Υπάρχουν επίσης πολλές δυνατότητες διασκέδασης. Τα σινεμά είναι αμέτρητα και προβάλλουν απο Blockbasters μέχρι ταινίες πειραματικού γαλλικού κινηματογράφου. Θέατρα με διάφορες παραστάσεις επαγγελματικών και ερασιτεχνικών θιάσων, την όπερα της Rennes που προσφέρει διάφορες ευκαιρίες θεαμάτων, αθλητικά κέντρα, πισίνες, εστιατόρια, μπαρ, σπά… Ότι βάλει ο νους σας βρίσκεται στην πόλη, ένα βήμα ή μερικές στάσεις λεωφορείου δίπλα.

Λέγοντας για λεωφορείο, το σύστημα μετακινήσεων της Rennes είναι απλά φανταστικό. Υπάρχουν πολλά λεωφορεία που πάνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Το κέντρο της πόλης, η πλατεία Republque είναι και το κέντρο που οι περισσότερες γραμμές συναντώνται. Επίσης η πόλη διαθέτει μετρό. Μία γραμμή μόνο και σχετικά λιλιπούτιο (το πλάτος και των δύο συρμών παίζει να είναι ίσο με το πλάτος ενός συρμού της Αθήνας) Επίσης, υπάρχουν και σταθμοί από τους οποίους μπορεί κάποιος να δανειστεί ποδήλατο και να κάνει την ποδηλατάδα του, επιστρέφοντάς σε έναν άλλο σταθμό.

Κάπου εδώ τελειώνω μία γρήγορη περιγραφή της Rennes. Περισσότερες λεπτομέρειες θα ανακαλύψετε στα επόμενα posts και υπόσχομαι να είναι ποιό συχνά.

Rennes: La Ville Propre. Εμείς: Η περιπέτεια χωρίς τέλος.

Μετά από πολλές ημέρες που έχω να γράψω, βρίσκομαι επιτέλους στο δωμάτιο του κοινοβίου του πανεπιστημίου. Πολλές περιπέτειες και πολύ ταλαιπωρία με ανάμικτα συναισθήματα έχω να σας διηγηθώ…

Ας τα πιάσουμε όμως από την αρχή. Στις 7 του μήνα, πρωί-πρωί μπήκαμε σε ένα παριζιάνικο ταξί για να πάμε στον σταθμό Montparnasse. πολλές βαλίτσες, πολύ βάρος και η πρωινή κίνηση στην πόλη διεξαγόταν με δυσκολία λόγω της έντονης χιονόπτωσης της προηγούμενης νύχτας. Ο ταξιτζής ήταν πολύ προσεκτικός, αλλά το κακό έγινε. Το ταξί γλίστρησε στο λεπτό στρώμα παγωμένου χιονιού του οδοστρώματος και τσούγκρισε ένα άλλο ταξί που προπορευόταν.

Δεν ήταν μεγάλη η ζημιά, ούτε το τράνταγμα. Όμως ο μπροστινός ταξιτζής κατέβασε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι στον δρόμο να βρουν άλλο ταξί. Ο δικός μας μας κράτησε γιατί μας λυπήθηκε που είχαμε τα μπαγκάζια. Οπότε απλά έδωσε τα στοιχεία του στον άλλον ταξιτζή για να τα βρούνε. Βέβαια η συζήτηση μεταξύ τους ήταν φορτισμένη, είχαν κλείσει και τον δρόμο, ήρθε η τροχαία μέσα σε ελάχιστα λεπτά… όλα για ένα απλό τσούγκρισμά. Εμείς κατά-αγχωθήκαμε διότι θα αργούσαμε.

Τελικά φτάσαμε στον σταθμό για να πάρουμε το ταχύτατο και ακριβότατο TGV για να πάμε στην Rennes.

Φύσα τράβα σήκωνε, βάλαμε τις βαλίτσες στο τραίνο και ξεκινήσαμε. Στον δρόμο βρήκαμε περιοχές που ήταν χιονισμένες και παγωμένες. Πραγματικά δεν έχω ξαναδεί τόσο χιόνι στην ζωή μου. Η Γαλλία όντας μία χώρα αυτάρκης σε θέματα αγροτικής παραγωγής, προσέφερε τα τεράστια αγροκτήματά της στον χιονιά για να τα κάνει λευκές απαστράπτουσες θάλασσες.

Ταυτόχρονα, αργήσαμε να φτάσουμε στην Rennes, λόγω του χιονιού. Το τραίνο σταμάτησε εντελώς αρκετές φορές για να καθαριστούν οι γραμμές. Με την ευκαιρία, έβγαλα φωτογραφίες το χιονισμένο τοπίο το οποίο μόνο μαγευτικό μπορεί να χαρακτηριστεί.

Φτάνοντας στην Rennes, μετά από 3 ώρες, έναν καφέ, τρία μίνι κέικ και ένα πακετάκι βρετονικά μπισκοτάκια, που είχαν γεύση κουραμπιέ χωρίς ζάχαρη άχνη, φτάσαμε στον σταθμό της Rennes όπου μας περίμενε η Elodie.

H Elodie, είναι μία γλυκιά κοπέλα που κάνει Master2 στην φιλοσοφική του Univ. Rennes 1. Δεν ήταν ιδιαιτέρα όμορφη, όμως είχε μία γλυκύτητα και το παρουσιαστικό της φώναζε “χάρισμα”. Δεν είναι να παραξενεύεται κανείς γιατί την επέλεξαν να συνοδεύει Erasmήτες…

Με το Άγχος και τα λοιπά, την πήγαμε και την φέραμε την κοπέλα 2-3 φορές μέσα στην πόλη με το αμάξι της, ενώ κινδύνευσε να χάσει το μάθημά της επειδή αργούσε να ανοίξει η γραμματεία των φοιτητικών καταλυμάτων.

Μιλώντας για καταλύματα, εδώ κολλάει η “δυσάρεστη έκπληξη”. Πρόκειται για ένα πολύ μικρό δωμάτιο με ένα κρεβάτι, μία καρέκλα, μια ντουλάπα, ράφια και νιπτήρα, με κοινή θέρμανση η οποία προέρχεται από το πάτωμα. Τα έπιπλα είναι ξεχαρβαλωμένα και το δωμάτιο δεν έχει βαφτεί ξανά από τον προηγούμενο ένοικό του.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι οι κοινόχρηστες τουαλέτες και τα κοινόχρηστα μπάνια.

Οι άντρες πρακτικά δεν έχουν τουαλέτες στον όροφο που βρίσκομαι ενώ για να ανοίξει το φώς πρέπει να κλείσεις και να κλειδώσεις την πόρτα, γιατί ο διακόπτης είναι μέσα στο κάσσωμα  της πόρτας. Όι λεκάνες δεν έχουν καπάκια και καθαρίζονται 2 φορές την ημέρα. Φανταστείτε τώρα ότι για να κάνω το χοντρό μου, κατεβαίνω στον κάτω όροφο. Ευτυχώς διαπίστωσα ότι τα κορίτσια του πάνω ορόφου έρχονται στον δικό μας οπότε η κατάληψη των χέστρων εκτός ορόφου επιτρέπεται… (βασικά και να μην επιτρέπεται… χέστηκα)

Κάνοντας τις υποχρεώσεις… Μιλάμε για πολύ χαρτί και γραφειοκρατία. Συμπληρώσαμε πάρα μα πάρα πολλά χαρτιά. Πρέπει να έγραψα το όνομά μου πάνω από 30 φορές (χωρίς πλάκα) ακολουθούμενο με την υπογραφή μου. Να φανταστείτε ότι ακόμα δεν έχω τελειώσει με τα πάντα. Πρέπει να δηλώσω μαθήματα μέχρι τις 26 του μήνα και να στείλω τις (πολλές) αλλαγές του Learning Agreement στο υπεύθυνο καθηγητή. Αν αυτό σας ακούγεται πολύ, θα έπρεπε να δείτε τι χρειάστηκε να κάνω για να πάρω το δωμάτιο. Μέχρι και λογαριασμό σε τράπεζα έπρεπε να ανοίξω για να πάρω αριθμό κοινωνικής ασφάλισης (το λένε RIB εδώ και είναι ουσιαστικά ένας λογαριασμός ταμιευτηρίου) και να κάνω μία ασφάλεια κατοικίας πολλαπλών ρίσκων.

Αυτό που θα ήθελα να παρατηρήσω είναι ότι ναι μεν έφτασε η χάρη μας σε όλα τα πλάτη και μήκη της μικρής πόλης της Rennes, αλλά οι δουλειές τελείωσαν μέσα σε 4 ημέρες. Εκτός βέβαια από το βοήθημα κατοικίας (CAF) το οποίο το έκανα μόνος μου με μία πολύ απλή διαδικασία μέσω της γραμματείας των εστιών.

Οι περιπέτειες συνεχίζονται. Έχω να σας γράψω πολλά ακόμα όπως το πανεπιστήμιο, το φαγητό στα φοιτητικά εστιατόρια, τα πρόσωπα και τις καταστάσεις της πόλης, μιας που μιλάμε για μία πολύ ζωντανή πανεπιστημιούπολη! Μείνετε συντονισμένοι!

PS. No pictures σε αυτό το Post. Έρχονται όμως αρκετές στο επόμενο μιας που θα ασχοληθούμε με την Rennes. Enjoy your wall of text :P

Le Paris μέσα σε μία ημέρα και κάτι ψιλά!

Σήμερα έκανα μία διαπίστωση! Το μετρό του Παρισιού έχει ρόδες με ελαστικά και δεν είναι τροχήλατο! Την κατεύθυνση την δίνουν άλλες μικρότερες ρόδες με ελαστικά που εφάπτονται σε ειδικές ράγες στις πλευρές της “Γραμμής”. Γι αυτό χοροπηδάει συνέχεια… Συναρπαστική ανακάλυψη.

Η ημέρα σήμερα ξεκίνησε απλά και περίεργα. Δεν είχαμε πολυκοιμηθεί το βράδυ. Η στεγνή ατμόσφαιρα είχε κάνει τσιμέντο τα κακάδια στην μύτη μου και το στόμα μου κολλούσε και ήθελα συνέχεια νερό.

Κατεβήκαμε για πρωινό στην τραπεζαρία. Γινόταν πανικός αφού είχαν κατέβει σχεδόν όλοι για το πρωινό.

Δεν υπήρχαν ομελέτες, λουκάνικα και τηγανιτά αυγά (τα αγγλοαμερικάνικα δηλαδή). Φάγαμε τυρί κρέμα, κρουασάν με σοκολάτα και σταφίδες, μηλόπιτα, γιαούρτι με φρούτα, μαρμελάδες, βούτυρα και ένα πράγμα που έμοιαζε με φρουτόκρεμα. Ήπιαμε τον κλασσικό Cafe au Lait και τα ξεπλύναμε όλα με πορτοκαλάδα και νερό. Ένα πλήρες πρωινό που μας κράτησε αρκετές ώρες.

Βγαίνοντας για βόλτα, ανακάλυψα πόσο πολύ-πολιτισμικό είναι το Παρίσι. Υπάρχουν παντού ταϊλανδέζικα, κινέζικα, τούρκικα, γιαπωνέζικα, βιετναμέζικα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι μπορεί να δοκιμάσει ο οποιοσδήποτε, οποιαδήποτε κουζίνα του κόσμου. Αρκετά από αυτά φαίνονται να είναι ανοιχτά εδώ και καιρό, και μάλιστα με αρκετό κόσμο. Οι παριζιάνοι έχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες για διαφορετικές γεύσεις απ’ ότι οι αθηναίοι…

Σήμερα δοκίμασα έναν μπερέ. Για πλάκα. Ανακαλύψαμε με έκπληξη ότι… μου πηγαίνει! Έτσι, αγοράσαμε για πρώτη φορά στα χρονικά έναν μπερέ τον οποίο θα φοράω σχεδόν καθημερινά. Όλοι με αποκαλούν ζωγράφο από εδώ και πέρα. Κάλλιο να σου βγει το μάτι..

Κάναμε πολύ ποδαρόδρομο. Μπήκαμε σε μαγαζιά, βγήκαμε από μαγαζιά, πήραμε εισιτήρια για το TGV τα οποία ήταν ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ. Χώρια που ο σταθμός είναι πραγματικά τεράστιος.

Μιλώντας για τεράστια και πανάκριβα πράγματα, επόμενη στάση από τον σταθμό του TGV, ήταν ο ουρανοξύστης Montparnasse. Ένα τεράστιο κτήριο 210 μέτρων που υψώνεται πάνω από το Παρίσι και αποτελεί το ψηλότερο κτήριο του.

Από την κορυφή, υπάρχει η δυνατότητα να δει κάποιος τα κεραμίδια της πόλης σε 360 μοίρες. Όμως η τσουχτερή τιμή του (10.50€ το άτομο) δεν αφήνει περιθώρια για επισκέψεις. Έτσι λοιπόν, εγκαταλείψαμε την ιδέα και συνεχίσαμε την βόλτα μας…

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και είπαμε να επισκεφτούμε το μίνι μάρκετ απέναντί από το ξενοδοχείο μας για να φάμε κατιτίς. Πρόκειται για ένα μίνι μάρκετ με εβραϊκά προϊόντα με μία πολύ φιλόξενη και χαμηλών τόνων κυριούλα που φαινόταν να πενθεί. Άραγε τι ιστορία να κουβαλάει πίσω της;

Εκείνο το απόγευμα πήγαμε προς Champs Elysees ή, όπως τα αποκαλούμε εμείς “χαϊδευτικά”, τα Ηλίθια Παιδία.

Τα μαγαζιά ήταν όπως πάντα στολισμένα μέχρι αηδίας, με το κεντρικό κατάστημα της Luis Vuitton να είναι το ποιό κακόγουστο απ’ όλα. Αλήθεια, αφού οι τσάντες της είναι ψιλοεκτρώματα, και πανάκριβες (πόσο μάλλον πρακτικές) γιατί συνεχίζουν να τις αγοράζουν;

Βρήκαμε παρτέρια και παγωμένα σιντριβάνια γεμάτα με λαμπιόνια όπως θα δείτε στις φωτογραφίες. Τα πάντα είναι παγωμένα και ενώ πλησιάζαμε στην Place De la Concorde (πλατεία ομονοίας ελληνιστί) τόσο το κρύο μεγάλωνε και ο πανοραμικός τροχός ήταν όλο και ποιό επιβλητικός.

Ας μην ξεχάσω και το κεντρικό κατάστημα Virgin Megastore στο οποίο μπήκαμε μετά από παρότρυνση του Antonio. Μπορεί να μην ήταν FNAC, αλλά είχε μία σεβαστή ποικιλία από καλούδια προς κατανάλωση. Φυσικά η μητέρα μου δεν αντιστάθηκε στο τριπλό CD με τα καλύτερα του Frank Sinatra και της Doris Day, κι εγώ δεν αντιστάθηκα να εισάγω τα CD’s στο iTunes για να τα έχω και να τα ακούω κάθε φορά που το χιόνι θα κάνει την εμφάνισή του στις στέγες του Παρισιού ή της Rennes…

Η αρχή της ιστορίας

Η όπερα του Παρισιού το βράδυ.

Αυτήν την στιγμή βρίσκομαι στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στην οδό Opera Cadet, ενα παρακλάδι της τεράστιας λεωφόρου Lafayette, μία ανάσα και από την ομώνυμη Gallerie και την φημισμένη όπερα του Παρισιού.

Προσπαθώ να φέρω την προηγούμενη μέρα στο μυαλό μου ώστε να μεταφέρω το κλίμα της. Είναι αδύνατον, αλλά θα κάνω μία προσπάθεια…

Το χθεσινό πρωινό ήταν αγχωτικό. Αυτό το θυμάμαι καλά. Ξύπνησα γρήγορα, ήπια έναν γρήγορο εσπρέσο, ντύθηκα και πλύθηκα στο φτερό για να πάμε με την μητέρα μου για δουλειές της τελευταίας στιγμής. Ομολογώ ότι δεν είχα συνειδητοποιήσει που θα πήγαινα.

Στην τράπεζα, που θα έβαζα σαν δεύτερο δικαιούχο την μητέρα μου στον συμβεβλημένο λογαριασμό που θα παίρνω τα λεφτά του ΙΚΥ, βρήκαμε μία απρόσμενη ανακάλυψη η οποία μας κόστισε χρόνο, αλλά στην μητέρα μου που ήταν ο άμεσος θιγόμενος, κόστισε πολύ ψυχολογικά μιας που ανακάλυψε ότι μερικοί άνθρωποι εμπιστοσύνης, δεν είναι και τόσο έμπιστοι τελικά…

Το ταξίδι μας έγινε με αεροπλάνο της νέας πλέον Ολυμπιακής Αεροπορίας που είναι ιδιωτική. Όπως το είχα προβλέψει, η ιδιωτικοποίηση της εταιρίας συνεπάγεται με όφελος του καταναλωτή. Εκτός από το ολοκαίνουριο airbus (δεν θυμάμαι αριθμό αλλά μύριζε σαν καινούριο αυτοκίνητο) οι αεροσυνοδοί ήταν πάνω-κάτω όλη την ώρα για να σερβίρουν τσάι αναψυκτικά και καφέ, και φάγαμε ένα υπέροχο γεύμα για τα δεδομένα του αέρα.

Το γεύμα απαρτιζόταν από χωριάτικη σαλάτα σε ατομικό μέγεθος, ζεστό ψωμί, κρακεράκια, βούτυρο, τυρί-κρέμα, ενώ το κυρίως πιάτο ήταν μπιφτέκια φούρνου με πατάτες και καρότα. Πεντανόστιμο και ζεστό. Βέβαια η αλουμινένια συσκευασία έκαιγε ολόκληρη και έκαιγε και τα δάχτυλα.

Φτάνοντας στο Charles de Gaulle ανακάλυψα ένα κακάσχημο αεροδρόμιο με τα τσιμέντα του εκτεθειμένα χωρίς σοβάδες. Όμως παρατήρησα ότι υπάρχουν διάφορες κονσόλες σε stands για τους ταξιδιώτες, με κορυφή κάτι μικρά κουτιά που είχαν μέσα τους Gamecubes. Κατά τα άλλα, οι τεράστιοι κυλιόμενοι διάδρομοι είναι μεγάλη ξεκούραση για τους ταξιδιώτες.

Φτάνοντας στο Παρίσι για ακόμα μία φορά (γιατί έχω ξανάρθει) με εξέπληξε ευχάριστα. Πρόκειται για μία πόλη που αν μπορούσες να την δεις απο 1000 διαφορετικές γωνίες, θα έβλεπες 1000 διαφορετικές πόλεις.

Αποφασίσαμε, αφού τακτοποιήσουμε τα πράγματά μας, να καλέσουμε έναν φίλο, τον Αντόνιο και να πάμε κάπου να πιούμε ένα τσάι.

Η τεράστια Gallerie Lafayette. Ενας παράδεισος καταναλωτισμού που καλύπτει 4 οικοδομικά τετράγωνα!

Στον δρόμο χαζέψαμε τα κτίρια και τα λοιπά, ενώ τράβηξα και φωτογραφίες. Καταλήξαμε σε ένα ξεπεσμένο εστιατόριο/καφέ, με τον decadance αέρα και προκάτ μηλόπιτα και μούς σοκολάτα.

Σήμερα, ήρθε η ώρα για την δεύτερη Παριζιάνική περιπέτεια. Θα πάμε στον σταθμό Montparnasse για να κλείσουμε εισιτήρια για το TGV για την Παρασκευή και μετά ώρα για αλήτεμα και “γλείψιμο  της βιτρίνας” όπως αποκαλούν το Window shopping οι γάλλοι…